сущ
булчут
сущ.
булчут
сущ
булчут
сущ.
булчут
II м. I. до чего или с неопр. (любитель чего-л.) баҕалаах, сөбүлүүр киһи; охотник читать ааҕары сөбүлүүр киһи; 2. разг. (желающий что-л. получить и т. п.) баҕалаах; на книгу нашлось много охотников кинигэҕэ элбэх баҕалаахтар көһуннүлэр.
I м. булчут; таёжный охотник тыа булчута.
Еще переводы: